ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਸਭਿ ਭਰਮਦੇ ਨਿਤ ਜਗਿ ਤੋਟਾ ਸੈਸਾਰਿ ॥ ਮਨਮੁਖਿ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣੇ ਹਉਮੈ ਅੰਧੁ ਗੁਬਾਰੁ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਵਣਾ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਭਟਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ; ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਸਦਾ ਘਾਟਾ ਹੀ ਘਾਟਾ ਹੈ; ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮਨਮੁਖ ਤਾਂ ਹਉਮੈ ਦੇ ਆਸਰੇ ਉਹ ਕਰਮ ਕਮਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਜੀਵ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਨਾਮ-ਜਲ ਪੀਂਦੇ ਹਨ।੧।
ਮਃ ੩ ॥ ਸਹਜੇ ਜਾਗੈ ਸਹਜੇ ਸੋਵੈ ॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਨਦਿਨੁ ਉਸਤਤਿ ਹੋਵੈ ॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ ਹੀ ਜਾਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ ਹੀ ਸੌਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਜਾਗਦਿਆਂ ਹਰੀ ਵਿਚ ਲੀਨ ਤੇ ਸੁੱਤਿਆਂ ਹਰੀ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ) ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ (ਭਾਵ, ਹਰ ਵੇਲੇ) ਹਰੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ (ਦਾ ਹੀ ਆਹਰ ਹੁੰਦਾ) ਹੈ।
ਮਨਮੁਖ ਭਰਮੈ ਸਹਸਾ ਹੋਵੈ ॥ ਅੰਤਰਿ ਚਿੰਤਾ ਨੀਦ ਨ ਸੋਵੈ ॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਮਨਮੁਖ ਭਟਕਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਸਦਾ ਤੌਖ਼ਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ; ਮਨ ਵਿਚ ਚਿੰਤਾ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਉਹ (ਸੁਖ ਦੀ) ਨੀਂਦਰ ਨਹੀਂ ਸੌਂਦਾ।
ਗਿਆਨੀ ਜਾਗਹਿ ਸਵਹਿ ਸੁਭਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤਿਆ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥੨॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਹੀ ਜਾਗਦੇ ਸੌਂਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਜਾਗਦੇ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਇਕ-ਰਸ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ) । ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮੈਂ ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਇਆਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ।੨।
ਪਉੜੀ ॥ ਸੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਹਿ ਜੋ ਹਰਿ ਰਤਿਆ ॥ ਹਰਿ ਇਕੁ ਧਿਆਵਹਿ ਇਕੁ ਇਕੋ ਹਰਿ ਸਤਿਆ ॥ ਹਰਿ ਇਕੋ ਵਰਤੈ ਇਕੁ ਇਕੋ ਉਤਪਤਿਆ ॥ ਜੋ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਹਿ ਤਿਨ ਡਰੁ ਸਟਿ ਘਤਿਆ ॥ ਗੁਰਮਤੀ ਦੇਵੈ ਆਪਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਜਪਿਆ ॥੯॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਹਰੀ ਵਿਚ ਰੱਤੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ; ਉਸ ਇੱਕ ਹਰੀ ਨੂੰ ਧਿਆਉਂਦੇ ਹਨ; ਜੋ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਆਪ ਹਰ ਥਾਂ ਵਿਆਪਕ ਹੈ ਤੇ ਜਿਸ ਇਕ ਨੇ ਹੀ (ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ) ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਰਾ ਡਰ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹੀ ਗੁਰਮੁਖ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮਤਿ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਦਾਤਿ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।੯।
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥ ਅੰਤਰਿ ਗਿਆਨੁ ਨ ਆਇਓ ਜਿਤੁ ਕਿਛੁ ਸੋਝੀ ਪਾਇ ॥ ਵਿਣੁ ਡਿਠਾ ਕਿਆ ਸਾਲਾਹੀਐ ਅੰਧਾ ਅੰਧੁ ਕਮਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਸਬਦੁ ਪਛਾਣੀਐ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਜਿਸ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਮਝ ਪੈਣੀ ਸੀ ਉਹ ਗਿਆਨ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਪਰਗਟ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਫਿਰ ਜਿਸ (ਹਰੀ) ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਉਸ ਦੀ ਉਸਤਤਿ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕੇ? ਗਿਆਨ-ਹੀਨ ਮਨੁੱਖ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੀ ਕਮਾਈ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਪਛਾਣੀਏ ਤਾਂ ਹਰੀ ਦਾ ਨਾਮ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ।੧।
ਮਃ ੩ ॥ ਇਕਾ ਬਾਣੀ ਇਕੁ ਗੁਰੁ ਇਕੋ ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ॥ ਸਚਾ ਸਉਦਾ ਹਟੁ ਸਚੁ ਰਤਨੀ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ ॥ ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਪਾਈਅਨਿ ਜੇ ਦੇਵੈ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਕੇਵਲ ਬਾਣੀ ਹੀ ਪ੍ਰਮਾਣੀਕ ਗੁਰੂ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਹੀ ਵਿਚਾਰੋ-ਇਹੀ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੌਦਾ ਹੈ, ਇਹੀ ਸੱਚਾ ਹੱਟ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਰਤਨਾਂ ਦੇ ਭੰਡਾਰੇ ਭਰੇ ਪਏ ਹਨ, ਜੇ ਦੇਣ ਵਾਲਾ (ਹਰੀ) ਦੇਵੇ ਤਾਂ (ਇਹ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ) ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹਨ।
ਸਚਾ ਸਉਦਾ ਲਾਭੁ ਸਦਾ ਖਟਿਆ ਨਾਮੁ ਅਪਾਰੁ ॥ ਵਿਖੁ ਵਿਚਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪ੍ਰਗਟਿਆ ਕਰਮਿ ਪੀਆਵਣਹਾਰੁ ॥ ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਸਲਾਹੀਐ ਧੰਨੁ ਸਵਾਰਣਹਾਰੁ ॥੨॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਇਹ ਸੱਚਾ ਸੌਦਾ (ਕਰ ਕੇ) ਬੇਅੰਤ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਲਾਭ ਖੱਟਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ (ਮਾਇਆ) ਜ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਵਰਤਦਿਆਂ ਹੀ ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਲਾਣ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪਣੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਹੀ ਪਿਲਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਉਸ ਸਲਾਹੁਣ-ਜੋਗ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਿਮਰੀਏ ਜੋ (ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦੇ ਕੇ) ਸਵਾਰਦਾ ਹੈ।੨।
ਪਉੜੀ ॥ ਜਿਨਾ ਅੰਦਰਿ ਕੂੜੁ ਵਰਤੈ ਸਚੁ ਨ ਭਾਵਈ ॥ ਜੇ ਕੋ ਬੋਲੈ ਸਚੁ ਕੂੜਾ ਜਲਿ ਜਾਵਈ ॥ ਕੂੜਿਆਰੀ ਰਜੈ ਕੂੜਿ ਜਿਉ ਵਿਸਟਾ ਕਾਗੁ ਖਾਵਈ ॥ {ਪੰਨਾ 646}
ਅਰਥ: ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਕੂੜ ਵਰਤਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੱਚ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ; ਜੇ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਸੱਚ ਬੋਲੇ, ਤਾਂ ਝੂਠਾ (ਸੁਣ ਕੇ) ਸੜ ਬਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਝੂਠ ਦਾ ਵਪਾਰੀ ਝੂਠ ਵਿਚ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਾਂ ਵਿਸ਼ਟਾ ਖਾਂਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ) ।
ਜਿਸੁ ਹਰਿ ਹੋਇ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਸੋ ਨਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਨ<ਰਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਹਰ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁੁਖਖਨਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾ4ੁ ਧਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਨੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ 3T07:46:24 ਗੁ3ਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖ2ੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁ2ਾਮੁਹਰਿ ਗੁਰਮ੩ ਗੁਰਮੁਖੁ4ਈਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮ1/09ਖੁਾbillੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰ1/09ਖੁਾbillੁ 8 ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧ1/09ਖੁਾbillਾ4 ਨਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧ1/09ਖੁਾbill ਵਥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧ1/09ਖੁਾbillਗx42ਨਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁ੩ਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹ2ੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁ2ਾਮੁਹਰਿ ਗੁਰਮ੩ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁ2ਾਮੁਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਨੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ 2T10:45:14 ਗੁ2ਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖਨਈ ॥ ਨਈ ॥ ਗnaਧਿਆnaigatiੁnaigatiੁriaੁ"Baੁੁ h2ਿਆਵਵa-tex a naigati2ੁ ਈਿਆna ਹਰਈਿਆna previouਹਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹ6-oਖ1ਮੁ prevਆਵਿਆ ॥naੁriahiddenruPreviou Aਾਆਵ ਵਿਆੁਈ ਮੁ ਨ ਗੁਰਮੁਖ, 6ਖੁਆਵਈਈ ਈਿਆna nex ਨਰਿ ਗੁਰਮੁਖੁਾਮੁ ਧਿਆਵਈ ॥ ਹ8-oਖ1ਮੁ nex ਨਵਿਆ ॥naੁriahiddenruNex Aਾਆਵ ਵਿਆੁਈ ਮੁ ਨ ਗੁਰਮੁਖ, 8 ਖੁਆਵਈਈ ਈ ਗ/na ਈਿਆਵhorboxਹ॥ ਨਈਿਆਵhorਾਾ॥ ਨਈ ॥ ਨਈਿਆਵhorੁਾ॥ ਨਗੁਰਨhor Abਰ Bਰnghਆਵਨਿਆਨhordeiptiਨਾਮੁ ਨਿਆਨhor ਹੁਿ ਗੁਰਮੁਖੁhorਖਮਈ <ਰngh॥ ਨ ls by Bਰngh &rarਈ॥ ਨਈ २ਈ ੁ /mਮੁ m੨ਗ/ਈ ੁ prry
Lkhwngh Cda i captii ਰ/li